آیا فقط شیعه به بهشت می رود؟ هر چند مردم خوبی از دیگر مذاهب وجود داشته باشند ؟

آیا شما اعتقاد دارید که شیعه تنها مذهبی است که به بهشت می رود؟ هر چند مردم خوبی از دیگر مذاهب باشند مانند مسیحیت و یهودیت.

در پاسخ چند نکته را متذکر می شویم:

1-  نظر عقلی و متون دینی اسلام، در میان ادیان و مذاهب مختلف موجود در یک زمان، همیشه یک دین حق است؛ و بقیه یا به طور کلی باطل هستند و یا ناقص اند، چون معنا ندارد در میان ادیان و مذاهبی که اختلاف بنیادی و اساسی با هم دارند همه حق باشند و خداوند انسانها را در میان این اختلافات، سرگردان و متحیر رها کرده باشد. بلکه همیشه یک راه حق است، خداوند هم برای کسانیکه خواهان رسیدن به حق و یافتن به آن بوده باشند وسائل و ابزار رسیدن به آن را در دسترس قرار داده است و ما معتقدیم شیعه تنها دینی است که نشانه های حقانیت را داراست و از استدلال لازم و کافی برای اثبات آن برخوردار است.

2-  در مورد مردمی که (به جهاتی) مذهب حق را درک نکردند ولی به تعبیر شما مردم خوبی می باشند، یعنی آنچه به نظرشان (بر اساس مبانی عقلی و منطقی) حق بوده است پذیرفته اند و بدان عمل نیز نموده اند و امتناع از پذیرش حق نداشته و در پی تحقیق هم بوده اند، دلیلی نداریم که اهل نجات نباشند.

البته نجات یافتگان بر اساس مراحل کمالی که در این دنیا طی نموده اند در آخرت نیز دارای درجات و مراتب هستند.

برای روشن تر شدن مطلب دو نکته از قرآن را در اینجا یادآوری می کنیم:

نکته اول: قرآن در آیه 46 سوره اعراف می فرماید: وَ بَیْنَهُما حِجابٌ وَ عَلَی اْلأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلاًّ بِسیماهُمْ وَ نادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَیْکُمْ لَمْ یَدْخُلُوها وَ هُمْ یَطْمَعُونَ .، و در میان آندو (بهشتیان و دوزخیان) حجابی قرار دارد و بر "اعراف" مردانی هستند که هر یک از آندو را از سیمایشان می شناسند و به بهشتیان صدا می زنند که درود بر شما باد اما داخل بهشت نمی شوند در حالی که امید آن را دارند.

و در تفاسیر آمده که منظور از اعراف مکان خاصی است میان دو قطب سعادت و شقاوت یعنی بهشت و دوزخ که همچون حجابی میان این دو کشیده شده است.

گروهی از اصحاب اعراف آنهایی هستند که آرزوی رفتن به بهشت را دارند اما موانعی همچون آمیخته شدن اعمال خوب و بد آنها با هم، جلوگیری می کنند که آنها وارد بهشت گردند.

درباره چنین گروهی وارد شده است که اینان با کمک انسانهای صالح و پاک می توانند وارد بهشت گردند. [1]

نکته دوم: از نظر قرآن کسانیکه نتوانستند حقیقت را بفهمند و بدان عمل کنند مستضعف فکری اند و مستضعفین فکری دو دسته هستند:

اول: کسانیکه راه وصول به حقائق را دارند.

دوم: کسانیکه راه وصول به حقائق را ندارند.

دسته اول از نظر قرآن مورد مواخذه و عقاب واقع خواهند شد.

و دسته دوم از حرکت به سوی جهنم ایمنند زیرا امید است پروردگار از گناهان آنان در گذرد و خداوند در گذرنده و آمرزنده است. [2]

البته در قرآن از دو گروه دیگر یعنی مستکبرین که اهل جهنم هستند و مومنین صالح که اهل بهشت هستند، بیشتر سخن به میان آمده است. پس اینها قواعد کلی است که می تواند افراد موجود در جامعه را تطبیق نمود.

نکته پایانی اینکه ممکن است کسانی فکر کنند، آنچه در سعادت انسان موثر است عمل نیکو می باشد و اندیشه نقشی در سعادت انسان ندارد.

در حالیکه چنین اندیشه ای قانع کننده و صحیح به نظر نمی رسد. آنچه از قرآن بر می آید اینست که اندیشه صحیح و عمل خوب هر دو انسان را به سر منزل مقصود می رسانند.« إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقّ‏ِ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ » [3] انسانها همه در زیانند؛ مگر کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، و یکدیگر را به حق سفارش کرده و یکدیگر را به شکیبایی و استقامت توصیه نموده‏اند !

گر چه اندیشه و عمل هر دو در همدیگر تاثیر دارند مثلا آنکه مرتکب گناه می شود و بر این کار اصرار می ورزد، سر از تکذیب خدا در می آورد. ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذینَ أَساؤُا السُّوای‏ أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ . [4] البته این رشته سر درازی دارد و بحث مفصلی را می طلبد ولی ما به جهت اختصار فقط به مثالی اکتفاء می کنیم:

انسان در این دنیا باید به خدا برسد و مقصد این است و بس، در این سفر اگر انسان بخاطر عدم شناخت از مقصد، به این سمت و سو حرکت نکند و یا فکر کند که باید از طرف دیگر برود، هر مقدار که تلاش می کند، از مقصد دورتر می شود، اما اگر مقصد را درست فهمیده و مسیر را شناخت، ولی در وسط راه، بخاطر اشتباهاتش مثلا خوابش برد یا مَرکَب و ماشین او پنچر شد، گر چه حرکت او، از نقصان برخوردار است و دیر به مقصد می رسد، اما بالاخره حال و روزش بهتر از شخص اول است. به هر حال راه نجات آن است که هم اندیشه و هم عمل درست باشند.